εισηγήσεις από το διήμερο παρουσίασης της συνέλευσης ταξικής αλληλεγγύης και του εργατικού ταμείου αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας
Διήμερο της Συνέλευσης Ταξικής Αλληλεγγύης
Οι ήδη άσχημες συνθήκες εργασίας είναι λίγο πολύ γνωστές. Τα μεροκάματα συνεχώς χαμηλώνουν, τα ένσημα στους περισσότερους κλάδους είναι λειψά, ώστε να μην έχει πρόβλημα σε τυχόν ελέγχους το αφεντικό ενώ οι εργαζόμενοι/ες με το ζόρι να μαζεύουν τα ελάχιστα για την ετήσια ασφάλιση. Όπου δεν υπάρχουν συλλογικές αντιστάσεις οι απολύσεις είναι καθεστώς (Πλαίσιο) ενώ όσοι από μας δουλεύουν Κυριακές, αργίες και νυχτερινές βάρδιες δύσκολα παίρνουν τα νόμιμα. Σε πολλές περιπτώσεις η καταβολή μισθών και δεδουλευμένων καθυστερεί χαρακτηριστικά για μήνες (ΑΡΣΙΣ) και δώρα και επιδόματα παραμένουν άπιαστο όνειρο. Ακόμη και σε αυτές τις λίγες περιπτώσεις που τα αφεντικά τηρούν την αστική νομιμότητα της εκμετάλλευσης πάντα βρίσκουν τρόπους μέσα από την εντεινόμενη πειθάρχηση, την καταπίεση, ρατσιστικές και σεξιστικές συμπεριφορές να υπενθυμίζουν ποιος κάνει κουμάντο. Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, τα εργατικά ατυχήματα πληθαίνουν. Προς όφελος της κερδοφορίας, τους τα αφεντικά (μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία) θα κόψουν πόρους από όπου μπορούν, όπως η ασφάλεια των εργαζομένων. Οι νεκροί συνάδελφοί μας γίνονται για την κοινωνία ένας στατιστικός αριθμός, η “κακιά στιγμή” την ώρα που δεν τηρούνται ούτε τα τυπικά. Και οι υπαίτιοι για αυτές τις κρατικές – εργοδοτικές δολοφονίες όπως οι νεκροί από έκρηξη στα ΕΛΠΕ, οι αμέτρητοι νεκροί οδηγοί δικύκλων σε τροχαία και τα “παθολογικά αίτια” κατάρρευσης σε περιόδους καλοκαιρινής σεζόν τη βγάζουν λάδι. Λόγω της ολοένα εντεινόμενης αναδιάρθρωσης του κεφαλαίου η κατάσταση αυτή οξύνεται. Τα αφεντικά στο όνομα της κρίσης απαντούν με όλο και πιο βάρβαρες συνθήκες εργασίας και η επιθυμία για αύξηση των κερδών τους δημιουργεί χειρότερους όρους ζωής για τους εργαζόμενους.
Αυτή η κατάσταση συνεχίζει και διογκώνεται και σε αυτό μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχει και η έλλειψη συλλογικών αντιστάσεων στους χώρους εργασίας. Δεν υπάρχουν οι συνδικαλιστικές δομές που θα είναι οριζόντιες, αντιιεραρχικές, φτιαγμένες και λειτουργικές από τη βάση των εργαζομένων που θα δείξουν στα αφεντικά ότι η κυριαρχία τους κλονίζεται και αμφισβητείται.
Αντ’ αυτού βλέπουμε τον ακίνδυνο γραφειοκρατικό συνδικαλισμό της ΓΣΕΕ/ΑΔΕΔΥ, κομμένο και ραμμένο στα συμφέροντα του κεφαλαίου, να πασχίζει για την πολυπόθητη αυτή ανάπτυξη του που περνάει πάνω από τις ζωές μας. Για αυτό κάνει και τις καλύτερες πλάτες στα αφεντικά. Ταυτόχρονα, ενίοτε με “πύρινους καταγγελτικούς λόγους”, άλλες φορές με απόλυτη σιωπή, είναι το μεγαλύτερο εμπόδιο στις όποιες συλλογικοποιημένες αντιστάσεις και διεκδικήσεις. Βλέπουμε επίσης και τον κομματικό μηχανισμό του ΠΑΜΕ, που αν και πολλές φορές δίνει αγώνες προς όφελος των εργαζομένων, αυτοί είναι με σε συγκεκριμένα όρια και κομματικά πλαίσια και με συγκεκριμένες δυνατότητες. Και σαν κάθε κομματικός μηχανισμός που σέβεται τον εαυτό του προσπαθεί να αντλήσει όλη την πολιτική υπεραξία των διεκδικήσεων και των αγώνων και προωθεί την ανάθεση για την ικανοποίηση αναγκών και αιτημάτων στους “ειδικούς” σε ένα στυλ “ψήφισε με και θα σου κάνω την εξυπηρέτηση”.
Αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, η ανάγκη για συμμετοχή και αλληλεπίδραση εργαζομένων από περισσότερους κλάδους σε οριζόντια ταξικά μορφώματα καθώς και το πολιτικό κενό που υπάρχει στις εργατικές διεκδικήσεις απέναντι στο κράτος και στα κάθε λογής μικρά και μεγάλα αφεντικά μας οδήγησε στη δημιουργία της Συνέλευσης Ταξικής Αλληλεγγύης και του Εργατικού Ταμείου Αλληλεγγύης και Αλληλοβοήθειας.
Γιατί Συνέλευση Ταξικής Αλληλεγγύης
Η συνέλευση ταξικής αλληλεγγύης επιδιώκει τον περαιτέρω συντονισμό και την ανταλλαγή σκεπτικών γύρω από την εργασιακή εκμετάλλευση σε επιμέρους κλάδους αλλά και γύρω από απόπειρες οργάνωσης και αγώνα εναντίον της, μεταξύ εργατικών ομάδων και σωματείων βάσης της Θεσσαλονίκης. Στις ομάδες και στα σωματεία, συμμετέχουν άτομα από διαφορετικούς εργασιακούς κλάδους με κοινό σκοπό την αλληλοβοήθεια απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία αλλά και τη σταδιακή οικοδόμηση ενός εργατικού μετώπου που θα μπορεί να δώσει αναβαθμισμένες απαντήσεις απέναντι στην επίθεση των αφεντικών.
Η συσσωρευμένη ήττα των προηγούμενων ετών, με την ψήφιση μνημονίων και νέων νομοσχεδίων (μειώσεις μισθών, κατάργηση Κυριακάτικης αργίας, νομοσχέδιο για ασφαλιστικό, ιδιωτικοποιήσεις κ.α.) και με την επιβολή ολοένα και πιο δυσβάστακτων όρων ζωής, έχει επηρεάσει εξίσου την δυναμική, τη συχνότητα αλλά και το περιεχόμενο των εργατικών διεκδικήσεων.
Τρανταχτό παράδειγμα της ήττας που προαναφέραμε αποτελεί η ελλιπής συλλογική οργάνωση και παρουσία στους δρόμους σχετικά με τον αγώνα για την κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας (οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ούτε καν καλούν για συγκέντρωση, πού λόγος για απεργία…).
Ξέρουμε πως ο κάθε κλαδικός αγώνας μέσα σε συνθήκες κρίσης είναι καταδικασμένος στην ήττα. Ζητούμενο αποτελεί για εμάς ο συντονισμός και η ανάδειξη αγώνων σε κάθε επιμέρους κλάδο αλλά και η έμπρακτη αλληλεγγύη μας στους αγώνες που διεξάγονται όλο αυτό το διάστημα και αφορούν την τάξη μας.
Η καταπάτηση βασικών εργασιακών δικαιωμάτων, το δικαίωμα στην απεργία που πλέον συνεπάγεται απόλυση, ο βασικός μισθός που δεν καλύπτει τις ανάγκες μας κ.α. σε συνάρτηση με την αύξηση του κόστους ζωής, επιλογές κλειδί για να επιβιώσει το καπιταλιστικό σύστημα πάνω στις δικές μας πλάτες, αναδεικνύουν πως χρειάζεται να αγωνιστούμε για να υπερασπιστούμε κεκτημένα αγώνων του παρελθόντος αλλά να μην αρκεστούμε σε αυτό. Χρειάζεται, χωρίς να χρονοτριβούμε, να πολλαπλασιάσουμε πρωτοβουλίες αγώνα, σωματεία, εργατικές ομάδες σε κάθε χώρο εργασίας αλλά και σε κάθε γειτονιά και να υφάνουμε μία επιθετική ταξική στρατηγική που θα βάζει στο επίκεντρο, όχι το πόσο λιγότερο θα μας κατακρεουργήσουν τα αφεντικά, αλλά το πόσο περισσότερο μπορούμε εμείς να διεκδικήσουμε, τουλάχιστον για αρχή, συνθήκες ζωής αξιοβίωτες, που να είμαστε σε θέση να καλύψουμε τις υλικές, πνευματικές και κοινωνικές μας ανάγκες.
Θεωρούμε πως έχουμε χρέος να οργανωθούμε, να αγωνιστούμε, να αναλύσουμε και να χαράξουμε κοινές στρατηγικές για την τρέχουσα συγκυρία, να προσεγγίσουμε τα αίτια της κοινωνικής νηνεμίας και να οξύνουμε εκ νέου, αυτή τη φορά από μέρους μας, την ταξική πάλη. Οφείλουμε να ξαναστήσουμε στα πόδια του ένα εργατικό κίνημα βάσης με οριζόντιο χαρακτήρα και σαφή χειραφετητικά χαρακτηριστικά, κάτι που δεν μπορεί παρά να είναι έργο των ίδιων των εκμεταλλευόμενων. Με αυτά και άλλα πολλά στο μυαλό, πήραμε την απόφαση να στήσουμε τη συνέλευση ταξικής αλληλεγγύης.
Εργατικό Ταμείο Αλληλεγγύης και Αλληλοβοήθειας
Μέσω του ταμείου θα δοθεί έμφαση στην οικονομική στήριξη των εργατικών αγώνων που προκύπτουν. Σε αγώνες δηλαδή που προτάσσουν την συναδελφική αλληλεγγύη, την οργάνωση από τα κάτω μέσω της γενικής συνέλευσης και την άμεση δράση απέναντι σε οποιαδήποτε εργοδοτική αυθαιρεσία. Με τη σύσταση του ταμείου, ως δομής αλληλεγγύης, θεωρούμε ότι ικανοποιείται μια πάγια ανάγκη των αγώνων για αυτοενίσχυση και αυτοχρηματοδότηση ,μέσω της δημιουργίας ποικίλλων μορφών υλικής συμπαράστασης ,ενώ παράλληλα ,εξασφαλίζεται και η ευελιξία μας απέναντι στις πιέσεις των αφεντικών. Προσδοκούμε ότι το ταμείο αλληλεγγύης και αλληλοβοήθειας με την έμπρακτη υποστήριξη των εργαζόμενων που αγωνίζονται ή πλήττονται από την εργασιακή βαρβαρότητα του καπιταλισμού, μπορεί επίσης να αποτελέσει μια ωθητήρια δύναμη για το ξεκίνημα και τη συνέχιση νέων εργατικών διεκδικήσεων.
Στο λειτουργικό κομμάτι, αναφορικά με το ποιές ανάγκες και ποιά πρόσωπα στηρίζει οικονομικά το ταμείο, αυτό που προτάσσουμε είναι η ενίσχυση εργαζόμενων που απολύθηκαν, η στήριξη ανέργων και απεργών, καθώς επίσης και η οικονομική ενίσχυση σε περιπτώσεις ατυχημάτων. Το Ταμείο αφενός καλύπτει όσους/ες συμμετέχουν ήδη στη δομή ,δηλαδή σε μια από τις εργατικές ομάδες ,σωματεία ή επιτροπές που τη συναποτελούν. Αφετέρου – χωρίς να γίνεται διάκριση – απευθύνεται και σε εργαζόμενους που δεν είχαν κάποια κινηματική συμμετοχή, με προϋπόθεση την απόφαση των συγκεκριμένων ατόμων να τρέξουν με κινηματικούς όρους έναν εργατικό αγώνα και να στηρίξουν τη δομή της συνέλευσης ταξικής αλληλεγγύης. Φυσικά επειδή είναι αδύνατον να προκαταβάλουμε a priori κάθε αίτημα, η συνέλευση του ταμείου θα μπορεί να συζητάει και να εγκρίνει και ξεχωριστά κάθε ιδιαίτερη περίπτωση που θα προκύψει.
Η χρηματοδότηση του ταμείου θα εξασφαλίζεται από εκδηλώσεις, live ή άλλες πρωτοβουλίες που θα διοργανώνει το ταμείο με σκοπό την οικονομική του ενίσχυση, από κουτιά οικονομικής ενίσχυσης που θα βρίσκονται σε κινηματικούς χώρους και στέκια, καθώς επίσης και από την ελεύθερη συνδρομή των ομάδων που το απαρτίζουν, σύμφωνα με τις δυνατότητες τους. Αντιλαμβανόμαστε ακόμη, ότι για να αποδώσει στην πράξη το εγχείρημα, είναι κρίσιμη προϋπόθεση να διαθέτει την οικονομική δυνατότητα που θα το καθιστά ικανό να στηρίζει τις ανάγκες των εργαζομένων. Επομένως, το ταμείο εκτός από τους πόρους που θα εξασφαλίζει το ίδιο, είναι ανοιχτό και προσκαλεί όσες συλλογικότητες ή άτομα επιθυμούν να συνεισφέρουν με το χρηματικό ποσό που επιθυμούν για την ενίσχυση του.
Συνέλευση Ταξικής Αλληλεγγύης, Οκτώβριος 2016
————————————————————————————————————————————
Εισήγηση της εκδήλωσης-παρουσίασης του Σωματείου Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
Ποιοι είμαστε
Εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας, οι οποίοι δουλεύουν σε χώρους όπως:
ιδιωτικά κέντρα ειδικής αγωγής, αποκατάστασης (λογοθεραπευτήρια/ψυχολογικά κέντρα), σε ειδικά σχολεία- ΚΕΔΔΥ, ΜΚΟ, σε δομές απεξάρτησης, σε ψυχιατρικές κλινικές, σε κέντρα ημέρας, σε κέντρα ψυχικής υγείας, με σχέσεις επισφαλούς και προσωρινής εργασίας σε νοσοκομεία, ιατροπαιδαγωγικά κέντρα (δημόσια ή ιδιωτικά).
Το εργασιακό προφίλ όσων απασχολούνται στους παραπάνω χώρους περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο φροντιστικές πρακτικές προς τους άλλους, καθώς αυτό που παρέχουμε είναι κατά βάση εργασίες φροντίδας προς τους χρήστες των διάφορων δομών (ενδεικτικά: κέντρα ψυχικής υγείας, απεξάρτησης, λογοθεραπείας, δομές στήριξης και επανένταξης, δομές ανακούφισης των άπορων/άστεγων κα). Πρόκειται για ένα είδος εργασίας που λόγω της φύσης της συμβάλλει στην εργασιακή υποτίμηση όσων την ασκούν, καθώς δεν είναι το ίδιο εύκολο να ξεκινήσουν εργασιακές διεκδικήσεις, παρεμβάσεις και απεργίες, μιας και ο αντίκτυπος αυτών των μέσων συλλογικού αγώνα μοιάζει να βαραίνει περισσότερο τα ίδια τα άτομα που λαμβάνουν τις αντίστοιχες υπηρεσίες παρά τα αφεντικά.
Η οργανωμένη παρουσία μας στους χώρους εργασίας
Η συσπείρωση και η δραστηριοποίηση των εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας σε ένα σωματείο με διάρκεια και συνέπεια στη δράση θα δώσει το δικό του αγωνιστικό στίγμα στους χώρους εργασίας.
Σκοπός είναι η άσκηση πίεσης προς την εργοδοσία προκειμένου να ρυθμιστούν οι όροι και οι συνθήκες εργασίας και αμοιβής σε όλους τους εργασιακούς χώρους. Να συγκροτηθεί ένα εργατικό μέτωπο που θα παλεύει ενάντια στις απολύσεις, την εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία. Μόνο η άμεση παρουσία μας στον χώρο εργασίας για την υπεράσπιση των συναδέλφων μας και η χάραξη ενός κοινού σχεδιασμού θα βάλει φραγμό στις ανεξέλεγκτες κινήσεις των εργοδοτών.
Σε αυτό το πλαίσιο, η συνεπής/ συνεχής παρουσία μας σε εργασιακούς χώρους για την ενημέρωση και των υπόλοιπων εργαζομένων σχετικά με τα εργασιακά δικαιώματα ή άλλες εργασιακές κινητοποιήσεις, καθώς και για ουσιαστικές συζητήσεις μαζί τους, είναι αναγκαία.
Παράλληλα, τασσόμαστε υπέρ των μεθόδων που βασίζονται στην ελευθερία, στην αυτοβοήθεια και στο σεβασμό της προσωπικότητας του ατόμου. Οργωνόμαστε για να καταγγείλουμε περιστατικά βίαιης παρέμβασης, αδιαφορίας και εμπορευματοποίησης του ανθρώπινου πόνου. Σημαντικό για την πραγμάτωση της έμπρακτης αλληλεγγύης μας είναι η γνωστοποίηση τέτοιων περιστατικών μέσω ανακοινώσεων- καταγγελιών.
Πάγια αιτήματα ως προς τα εργασιακά μας δικαιώματα
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΩΝ ΠΤΥΧΙΩΝ ΜΑΣ
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση παρουσιάζεται πλέον ως «μαζικοποιημένη», ενώ η λεγόμενη “τεταρτοβάθμια” εκπαίδευση (που δεν είναι άλλη από μεταπτυχιακές σπουδές και εκπαιδευτικά προγράμματα/σεμινάρια που παρέχονται έναντι αδρών χρηματικών αμοιβών) μοιάζει να έχει θεσπιστεί ως απαραίτητη προϋπόθεση εύρεσης εργασίας.
Ως σωματείο εργαζομένων αντιλαμβανόμαστε τουλάχιστον ως χυδαίο τον παραπάνω εκβιασμό για αγορά των καταρτίσεων και προσόντων που θα στολίσουν το βιογραφικό μας και θα μας κάνουν πιο επιθυμητούς/ες για εκμετάλλευση από τα δυνάμει αφεντικά μας.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΗ ΤΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΚΗΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΗΣ
Οι πρακτικές μας και η δοκιμαστική περίοδος εργασίας πρέπει να πληρώνονται- δε γίνονται
εθελοντικά και αποτελούν σημαντικό μέρος της παραγωγικής δραστηριότητας του εκάστοτε φορέα.
Η εργασία μας δε νοείται να αμείβεται με 2 ή 3 ευρώ την ώρα.
Απαιτούμε να λαμβάνουμε την νόμιμη προσαύξηση στο μισθό μας σε βραδινές βάρδιες, δουλειά τις Κυριακές και τις αργίες.
Απαιτούμε να πληρωνόμαστε τις άδειες, τα δώρα και τα επιδόματα που δικαιούμαστε.
ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ
Η απεργία αποτελεί ένα βασικό μέσο διεκδίκησης απέναντι στα αφεντικά. Τη μέρα αυτή δε δουλεύουμε, αλλά επιζητούμε την συλλογική και δυναμική μας παρουσία στο δρόμο και τη σύνδεσή μας με τα υπόλοιπα αγωνιζόμενα κομμάτια. Τη μέρα της απεργίας δεν αφήνουμε στα αφεντικά να εκμεταλλευτούν την εργασιακή μας δύναμη. Σπάμε το φόβο και δεν ανεχόμαστε απειλές απόλυσης για αυτόν τον λόγο.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΕΠΙΣΦΑΛΕΙΣ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ
Συνθήκες όπως ελαστικά/σπαστά ωράρια, μαύρη εργασία, προγράμματα voucher, κοινωφελής εργασία, εθελοντισμός, απλήρωτες ώρες κα, αδικαιολόγητα έχουν αφομοιωθεί ως αυτονόητο κομμάτι της «δουλειάς στα χρόνια της κρίσης» και μας υποτάσσουν καθημερινά σε μια ατέρμονη υποτίμηση των εαυτών μας και της εργασιακής μας αξίας.
Πέρα όμως από την εργοδοτική τρομοκρατία, που όλοι και όλες αντιμετωπίζουν, εμείς, οι εργαζόμενοι σε αυτόν τον τομέα συχνά βρισκόμαστε αντιμέτωποι/ες και με ηθικά διλήμματα, μιας οι εργασιακές μας διεκδικήσεις έρχονται σε σύγκρουση με τις δεσμεύσεις μας και φαίνεται πως χρησιμοποιούμε ως μέσο πίεσης τον εκάστοτε Άλλο που καλούμαστε να στηρίζουμε. Ακριβώς πάνω σε αυτό πατάνε πολλές φορές και τα αφεντικά, βαφτίζοντας τις υπερωρίες μας εθελοντική εργασία, εργασία που δε μπορεί να αμειφθεί, αλλά είναι απαραίτητο να γίνει για το καλό αυτού που λαμβάνει την υπηρεσία, με αποτέλεσμα να φαινόμαστε άκαρδοι επαγγελματίες όταν αρνούμαστε αυτήν την επιπλέον εκμετάλλευση.
Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να υποκύψουμε σε τέτοιους εκβιασμούς ή να ξεχάσουμε την ταξική μας θέση στο όνομα μιας αμφιλεγόμενης «φιλανθρωπίας». Εν αντιθέσει, θέτουμε κοινούς αγώνες και στόχους τόσο με τους συναδέλφους μας όσο και με τα άτομα που καλούμαστε να εξυπηρετήσουμε καθημερινά, εξηγούμε το δίκαιο των διεκδικήσεων μας και προσπαθούμε να αναπτύξουμε δεσμούς αλληλεγγύης μαζί τους. Ενάντια σε ιεραρχήσεις και διαχωρισμούς ανάμεσά μας, δεν αντιλαμβανόμαστε ο ένας την άλλη ως μέσο πίεσης, αλλά τασσόμαστε σε κοινά μέτωπα αγώνα για την αξιοπρέπεια όλων μας.
ΣΤΑΘΕΡΟΣ ΜΙΣΘΟΣ
Ενάντια στις περικοπές των μισθών, διεκδικούμε σταθερό μισθό που να μας εξασφαλίζει τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια απέναντι στις εξευτελιστικές πιέσεις κράτους και κεφαλαίου.
Ενιαίος μισθός σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα
Ως σωματείο δε βλέπουμε κανένα λόγο για τη διαφοροποίηση των μισθών (και τη δημιουργία περαιτέρω ανταγωνισμών και διαχωρισμών) στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, μιας και θεωρούμε ίδιες τόσο τις ανάγκες που προκύπτουν όσο και τις υπηρεσίες που παρέχονται από το προσωπικό στους τομείς της ψυχικής υγείας, της απεξάρτησης, της ειδικής αγωγής και της κοινωνικής πρόνοιας.
ΑΣΦΑΛΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΥΣ
Δεν ανεχόμαστε να δουλεύουμε ανασφάλιστοι, με μπλοκάκι, «εθελοντικά».
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ/ΕΣ ΣΤΙΣ ΔΟΜΕΣ ΥΓΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΙΔΕΙΑΣ
Το αίτημα αυτό αφορά όλους τους εργάτες, είτε έχουν δουλειά είτε έχουν πεταχθεί εκτός παραγωγικής διαδικασίας. Αποτελεί μια πάγια διεκδίκηση και για τους άνεργους συναδέλφους μας, αλλά και για τον πληθυσμό που χρησιμοποιεί τις υπηρεσίες που οι ίδιοι καλούμαστε να προσφέρουμε.
ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΔΟΜΩΝ
Τασσόμαστε ενάντια σε αυτές τις μαζικές επιθέσεις των αφεντικών προς τους εργαζομένους. Μέσα από συλλογικούς αγώνες οι εργαζόμενοι/ες δημιουργούν παρακαταθήκες αγώνα και αμφισβήτησης των κεντρικών και από τα πάνω αποφάσεων/σχεδιασμών. Απαιτούμε επιδόματα απόλυσης, ταμείο ανεργίας και διεκδικούμε την εργασιακή μας αποκατάσταση.
ΚΑΛΥΨΗ ΤΩΝ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΩΝ ΘΕΣΕΩΝ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΜΗ
ΣΥΛΛΟΓΙΚΕΣ ΣΥΜΒΑΣΕΙΣ
Αντιλαμβανόμαστε τις συλλογικές συμβάσεις ως ένα βασικό μέσο για τη συλλογικοποίηση των αναγκών μας και την έναρξη των κοινών μας διεκδικήσεων. Δε στεκόμαστε ατομικά απέναντι στα αφεντικά, αλλά αναπτύσσουμε σχέσεις αλληλεγγύης, υπερασπιζόμενοι/ες συλλογικά και αποφασιστικά τα εργατικά μας συμφέροντα απέναντι σε αυτά των αφεντικών, ξεκάθαρα ενάντια σε ανταγωνιστικές λογικές και πρακτικές.
ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ ΔΟΜΩΝ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ, ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ, ΕΙΔΙΚΗΣ ΑΓΩΓΗΣ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Όπως δεν ανεχόμαστε τις εξουσιαστικές σχέσεις ανάμεσα στους εργαζόμενους, έτσι δε μπορούμε να τις ανεχτούμε ούτε και από πλευράς των εργαζομένων προς τους χρήστες των εκάστοτε δομών. Σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να αφομοιώσουμε μια θέση εξουσίας απέναντι σε αυτούς που καλούμαστε να στηρίξουμε, αλλά εντασσόμαστε σε κοινούς αγώνες μαζί τους για τη διασφάλιση της αξιοπρέπειάς τους, τη διάρρηξη του κοινωνικού στιγματισμού και τη διεκδίκηση του δικαιώματος διαχείρισης της εμπειρίας τους από τους/τις ίδιους/ίδιες. Δεν είμαστε εκεί μόνο για να προσφέρουμε τις υπηρεσίες μας ως «ειδικοί», αλλά στεκόμαστε αλληλέγγυα μαζί τους, απαιτώντας την ένταξή τους στον κοινωνικό ιστό και την εργασιακή τους αποκατάσταση.
Για μας, είναι ξεκάθαρα εχθρικές οι ολοκληρωτικές δομές ψυχικής υγείας που εγκλείουν, ιδρυματοποιούν και καταστέλλουν. Μπορεί ο απώτερος στόχος μας να είναι το κλείσιμο των ψυχιατρείων ως τις κατεξοχήν εξουσιαστικές δομές που ενσαρκώνουν και αναπαράγουν λογικές και πρακτικές ιατρικοποιημένης εξουσίας, αλλά ο στόχος αυτός συνοδεύεται από την αντιπρόταση για αυτοοργανωμένες δομές που θα προβάλλουν αιτήματα όπως ο σεβασμός στην ανθρώπινη υπόσταση και η αυτοδιαχείριση της εμπειρίας. Σε καμία περίπτωση δε ζητάμε το άνοιγμα νέων θέσεων σε ψυχιατρεία, γιατί η δομή και η λειτουργία τους μας βρίσκει αξιακά αντίθετους και αντίθετες. Ωστόσο, δε μας εκφράζει ούτε το κλείσιμό τους ως αποτέλεσμα κεντρικών αποφάσεων και χωρίς τη δημιουργία των απαραίτητων δομών για αποασυλοποίηση, αποκατάσταση και επανένταξη στην κοινωνία.
Αν και ασκούμε και σφοδρή κριτική στη λειτουργία που επιτελούν αυτές οι δομές και τα υποκείμενα που τις απαρτίζουν και δε διεκδικούμε σε καμία περίπτωση το άνοιγμά τους, αλλά την αντικατάστασή τους από μη αυταρχικές δομές, δείχνουμε, προφανώς, την εργατική μας αλληλεγγύη στους απολυμένους/ες συναδέλφους μας από ψυχιατρεία.
Δυο λόγια για τους εργασιακούς μας χώρους
ΧΩΡΟΙ ΨΥΧΙΚΗΣ ΥΓΕΙΑΣ
Τα αιτήματα και τα προτάγματά μας δεν εναντιώνονται και δεν απευθύνονται μόνο σε φορείς, εργοδότες, ιδιώτες και νομικά πρόσωπα, αλλά ανά περίπτωση, μπορούν ν’ αφορούν μεθόδους, πρακτικές και συμπεριφορές που παρουσιάζονται σε χώρους ψυχικής υγείας.
Στο κάθε πλαίσιο εργασίας εντασσόμαστε με τη πληθώρα κοινωνικών ταυτοτήτων που φέρουμε και όχι απλά με μια επαγγελματική ταμπέλα. Θεωρούμε ότι η αλληλεγγύη είναι το μέσο για την ανάπτυξη σχέσεων που στηρίζονται στη συνδιαμόρφωση, στην ισότητα και στη συλλογική δόμηση και δράση.
Εναντιωνόμαστε σε οποιαδήποτε εξουσιαστική σχέση που μπορεί ν’ αναπτυχθεί μεταξύ εργαζομένων ή μεταξύ εργαζομένου και “πελάτη”. Έτσι, μέσα στις στοχεύσεις μας είναι και η στοχοποίηση λογικών “ιατρικοποιημένης” εξουσίας, η παραγωγή δημόσιου λόγου και η καταγγελία τους.
Καταγγέλλουμε μεθόδους που καταστέλλουν και παρεμβαίνουν βίαια στο άτομο. Ως τέτοιες βλέπουμε τον ακούσιο εγκλεισμό, την καθήλωση και χημική καταστολή που χρησιμοποιούνται στις ψυχιατρικές κλινικές. Καθόλου αθώα, όμως, δεν είναι και τα μέσα ταξινόμησης που διαγιγνώσκουν και κατηγοριοποιούν τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Μέσα διάγνωσης που τα τελευταία χρόνια διεισδύουν όλο και πιο έντονα σε κλινικές για παιδιά και στα εκπαιδευτικά περιβάλλοντα. Πρακτικές που κατηγοριοποιούν, διαχωρίζουν και κατευθύνουν όλο και περισσότερο, με στόχο την “παραγωγικότητα” και “λειτουργικότητα”. ‘Όχι όμως, όπως αυτές ορίζονται από το ίδιο το άτομο. Μιλάμε για μια ακολουθία κανόνων που αφομοιώνονται με στόχο την κοινωνική ομαλότητα και την προσαρμογή στην αλυσίδα παραγωγής και κατανάλωσης με στείρους όρους εμπορευματοποίησης.
Καταγγέλλουμε εξουσιαστικές παρουσίες και ενήλικες αυθεντίες σε κλινικές για παιδιά (κέντρα λογοθεραπείας, εργοθεραπείας, ψυχοκοινωνικής ανάπτυξης), καθώς και τη χρήση παρεμβατικών και κατευθυντικών μέσων. Για να μην «χαλάσει» η ομαλότητα του καπιταλιστικού συστήματος, οι ιδιαιτερότητες και οι επιθυμίες του καθενός και της καθεμιάς μας γίνονται «προϊόντα» στην βιομηχανία της ψυχικής υγείας.
Προτάσσουμε υποστηρικτικές δομές που ενσωματώνουν έμπρακτα έννοιες, όπως η αλληλεγγύη, η αυτοβοήθεια, η αυτονομία και η αυτενέργεια.
Αναφέρουμε ότι το πεδίο ψυχικής υγείας συμμετέχει στην ηθική που διαχωρίζει τα άτομα σε λογικά και παράλογα, υγιή και άρρωστα. Θεσμικά δίπολα που χτίζουν κανονικότητες (σχετιζόμενες με το σωματικό και ψυχικό βίωμα) προς όφελος της κοινωνικής ευταξίας και του κοινωνικού ελέγχου.
Η ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΥΠΗΡΕΣΙΩΝ ΥΓΕΙΑΣ, ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ ΚΑΙ ΠΡΟΝΟΙΑΣ
Σήμερα μέσω και της καπιταλιστικής κρίσης η επίθεση του κεφαλαίου είναι σφοδρότερη από ποτέ. Κομμάτι της επίθεσης αυτής είναι και οι αυξημένες περικοπές στις κρατικές δαπάνες. Οι περικοπές αυτές βέβαια δεν γίνονται σε οπλικά συστήματα και στα σώματα ασφαλείας, αφού ο τομέας αυτός είναι η ασπίδα του κεφαλαίου, αλλά στους τομείς της κοινωνικής πρόνοιας και της παιδείας.
Η υποβάθμιση των δημόσιων δομών υγείας αλλά και τα κενά που δημιουργούνται τόσο στο ανθρώπινο δυναμικό, λόγω των απολύσεων και της μη ανανέωσης των συμβάσεων, όσο και στις υλικοτεχνικές υποδομές, έχουν αφήσει πρόσφορο έδαφος για την άνθηση της ιδιωτικοποίησης στον κλάδο. Αυτό το κενό των δημόσιων δομών αφήνει περιθώριο να αναπτυχθεί η επιχειρηματικότητα για τις ΜΚΟ, τα ιδιωτικά κέντρα αποκατάστασης, τα λογοθεραπευτήρια κ.α, χώρους στους οποίους εργαζόμαστε και εμείς. Έτσι, τα αφεντικά πλουτίζουν εκμεταλλευόμενα την ανάγκη για υγεία και περίθαλψη, αποκλείοντας όλο και μεγαλύτερα κομμάτια του πληθυσμού από το βασικό δικαίωμα για περίθαλψη, αφού δεν πληρούν τις προϋποθέσεις για πρόσβαση σε αυτήν (ασφάλεια, ΑΜΚΑ, χαρτιά νόμιμης παραμονής στη χώρα, και φυσικά χρήματα!).
Ο αγώνας για την εξασφάλιση ισότιμης και δωρεάν περίθαλψης για όλους και όλες, με ή χωρίς ασφάλιση και χαρτιά, αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της συλλογικής δράσης μας και της σύγκρουσής μας με τον κόσμο των αφεντικών.
ΜΗ ΚΥΒΕΡΝΗΤΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ
Το κράτος συνειδητά αφήνει κενά στην “πρόνοια” (=διαχείριση) αυτών που συσκοτιστικά χαρακτηρίζονται από την “κοινωνία των πολιτών” ως “ευάλωτες κοινωνικά ομάδες”. Το κενό αυτό καλύπτεται σε μεγάλο βαθμό από τις ΜΚΟ. Λαμβάνοντας σημαντικά κονδύλια από την Ε.Ε. και άλλες πηγές (κρατικοί πόροι, ιδρύματα, δωρεές, χορηγίες, κ.α.) οι ΜΚΟ αναλαμβάνουν την σίτιση, στέγαση, υποστήριξη και γενικά την διαχείριση των ανθρώπων αυτών, αντιμετωπίζοντας τους ως “θύματα”. Όλοι θα μπορούσαν να υπογραμμίσουν την συμμετοχή κάποιων εκ των “ανεξάρτητων” ΜΚΟ σε απάτες ή σε υποθέσεις ξεπλύματος δημόσιου χρήματος. Λιγότεροι καυτηριάζουν τον ρόλο κάποιων εξ αυτών στην δίωξη και εξευτελισμό κοινωνικών ομάδων (όπως έγινε στην περίπτωση των οροθετικών), στην πειθάρχηση και απανθρωποποίησή τους, μέσω τεράστιων ουρών, εξευτελιστικών συνθηκών διαβίωσης κ.α., καθώς και τον τρόπο με τον οποίο η δράση τους οδηγεί τους “ωφελούμενους” να αποδέχονται και ενδοβάλλουν τη θέση τους ως “λαμβάνοντες ελεημοσύνη”.
Άλλωστε, πρέπει να τονιστεί ότι η κουλτούρα της “φιλανθρωπίας” των ΜΚΟ καμία σχέση δεν έχει με τη δική μας αλληλεγγύη. Μία αλληλεγγύη που δεν αναγνωρίζει το Άλλο ως άρρωστο, αδύναμο και παθητικό, που χρίζει της προστασίας μας. Μία φιλανθρωπία που δεν κάνει κριτική στα αίτια που φέρνουν έναν άνθρωπο στη θέση του “χρήζοντα βοήθειας” (δηλαδή στον καπιταλισμό και τα επιμέρους του γεννήματα: επεμβάσεις στις χώρες της Ανατολής και της Ασίας, χυδαία οικονομική εκμετάλλευση των εργατών και των φυσικών πόρων των χωρών αυτών, αντιμεταναστευτικές πολιτικές των Ευρωπαϊκών κρατών, μείωση μισθών και συντάξεων στον “πρώτο κόσμο”, ανεργία κτλ) δεν αποτελεί τίποτα άλλο από πλυντήριο συνείδησης. Η δική μας αλληλεγγύη προς τις μετανάστριες, τους αστέγους, τις άπορες -αυτούς που καλούμαστε στη δουλειά μας να στηρίξουμε ως “κακόμοιρους”- προέρχεται από την αναγνώριση του ότι αυτοί αποτελούν ταξικά μας αδέρφια, από την επιθυμία μας να σταθούμε δίπλα τους στον αγώνα της επιβίωσης σήμερα και στον αγώνα ενάντια στην ανατροπή του υπάρχοντος αύριο.
ΕΘΕΛΟΝΤΙΣΜΟΣ
Οι χώροι των ΜΚΟ και των ιδιωτικών ιατρείων είναι από αυτούς που συστηματικά και ποικιλοτρόπως καταστρατηγούν όλα τα εργατικά δικαιώματα. Ειδικά οι εργαζόμενοι στις ΜΚΟ θεωρούνται από τις διοικήσεις τους –την εργοδοσία, δηλαδή- ως “συνεργάτες”, οι οποίοι “συνεργάζονται” με αυτές με τρίμηνες ή εξάμηνες συμβάσεις ορισμένου χρόνου, με απλήρωτες υπερωρίες, χωρίς αποζημίωση απόλυσης -καθώς η απόλυση μετονομάζεται σε “μη ανανέωση της σύμβασης”- πολύ συχνά χωρίς ασφάλιση, αφού εξαναγκάζονται να δουλεύουν με μπλοκάκι, με καθυστερήσεις πολλών μηνών στις πληρωμές μας, αφού αυτές καταβάλλονται όταν η ΜΚΟ λάβει τη χρηματοδότηση -κάτι που μπορεί να καθυστερήσει και πάνω από 6μήνες. Παράλληλα, τα αφεντικά μας δίδασκαν πως οι ΜΚΟ δεν έχουν χρηματικό κέρδος, άρα δεν υφίσταται εργοδοσία και εκμετάλλευση.
Και το ζοφερό εργασιακό τοπίο έρχεται να συμπληρώσει ο “εθελοντισμός”. Πίσω από την βιτρίνα της “κοινωνικής προσφοράς” κρύβονται πολύ συχνά εργαζόμενες που εργάζονται “εθελοντικά” πέραν του ωραρίου τους, εργαζόμενοι που εξαναγκάζονται σε εθελοντική εργασία πριν την πρώτη τους σύμβαση ή μέχρι την ανανέωση μίας και άνεργοι εξαναγκασμένοι “εθελοντές”. Η εθελοντική εργασία θεωρείται πια υποχρεωτικό «προσόν» για μελλοντική πρόσληψη σε ΜΚΟ ή σε κρατικά επιδοτούμενα προγράμματα. Σχεδόν σε όλες τις ΜΚΟ υπάρχουν “εθελοντές” που καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες τους, οι οποίες θα έπρεπε να καλύπτονται από μισθωτούς εργαζομένους. Παράλληλα, πρέπει να τονιστεί ότι όσοι από εμάς διεκδικούμε τα εργασιακά μας δικαιώματα βρισκόμαστε απέναντι όχι μόνο στην εργοδοσία αλλά και σε μία μερίδα συναδέλφων οι οποίοι έχουν αποδεχθεί ότι κοινωνική προσφορά στους αδύναμους, που ευαγγελίζονται οι ΜΚΟ, σημαίνει συνεχόμενες υπερωρίες, δουλειά τα Σαββατοκύριακα και τις αργίες που βαφτίζεται εθελοντική, μπλοκάκια και κάθε πιθανή και απίθανη καταπάτηση της εργατικής νομοθεσίας.
Διεκδικούμε: 1. Σταθερή εργασία και ασφάλιση για όλους τους εργαζομένους στις ΜΚΟ, 2. Έγκαιρη καταβολή των δεδουλευμένων, ανεξάρτητα της ροής της χρηματοδότησης, 3. Να δοθεί τέλος στη «μαύρη», απλήρωτη και πρόσθετη «εθελοντική» εργασία, 4.Να δοθεί τέλος στην κεκαλυμμένη εργασία (εργασία με μπλοκάκι).
ΕΙΔΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Το σχολείο παράλληλα με την κοινωνικοποίηση και τη σύναψη φιλικών σχέσεων για ένα παιδί, του μαθαίνει την ιεραρχία, τον ανταγωνισμό και την εξατομίκευση. Πρωταρχικός σκοπός του σχολείου στην υπάρχουσα κοινωνία είναι η παροχή γνώσεων με βάση τις ανάγκες του κεφαλαίου. Οι μαθητές προετοιμάζονται εντατικά για να έχουν τα κατάλληλα “εφόδια” όταν βγουν στην αγορά εργασίας, κάτι που μεταφράζεται πιο απλά, στο ότι ετοιμάζονται για να στελεχώσουν με ανθρώπινο δυναμικό (ειδικευμένο ή ανειδίκευτο) το -υπό διαρκή ανάπτυξη-
εκμεταλλευτικό σύστημα.
Για όσους από αυτούς δεν είναι αρκετά παραγωγικοί, το εκπαιδευτικό σύστημα έχει “προνοήσει” τρόπους να κερδοφορήσει και από αυτούς, αποκλείοντάς τους από την “κανονική” σχολική διαδικασία και δημιουργώντας τα λεγόμενα «ειδικά σχολεία». Ενώ λοιπόν έως τώρα δεν υπήρχαν καν οι προδιαγραφές για τη στήριξη παιδιών με δυσκολίες, τώρα με το πρόσχημα πως όλοι έχουν δικαίωμα στην εκπαίδευση, το εκπαιδευτικό σύστημα κάνει ακόμη πιο έντονο τον στιγματισμό όσων φοιτούν στα σχολεία αυτά, μέσα από μια σειρά διαγνώσεων και κατηγοριοποιήσεων. Η ένταξη των παιδιών λοιπόν σε ειδικά σχολεία γίνεται με βάση τις νοητικές-κοινωνικές τους ικανότητες, ικανότητες που αξιολογούνται με αμφιλεγόμενα κριτήρια, με σίγουρο ωστόσο τον ψυχολογικό και κοινωνικό αντίκτυπο της διάγνωσης των παιδιών αυτών, που οδηγεί στην τοποθέτηση μίας ετικέτα στο καθένα τους.
Έχοντας δουλέψει μέσα σε ειδικά σχολεία, είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε αλλά και να αναδείξουμε τη βλαπτικότητα της εκπαιδευτικής διαδικασίας πάνω στον ψυχικό κόσμο των παιδιών. Την ίδια στιγμή μάλιστα που πολλοί/ες δουλέψαμε ή δουλεύουμε ανασφάλιστα και με χαμηλό μισθό, μπορούμε να αντιληφθούμε και την μεγάλη μπίζνα που έχει στηθεί από το κράτος για την οικονομική μας αφαίμαξη (εργαζομένων και οικογενειών). Έτσι και στα τυπικά σχολεία, με “κρατική άδεια” , όλο και πιο συχνά βλέπουμε να χορηγούνται δεκάδες γνωματεύσεις παράλληλης στήριξης χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα κάλυψης αυτών των αναγκών από το υπάρχον ειδικό προσωπικό. Τα αποτελέσματα είναι δύο: αφενός, για άλλη μια φορά το οικονομικό βάρος της παράλληλης στήριξης πέφτει επάνω στις οικογένειες και αφετέρου, εμείς που κάνουμε την παράλληλη στήριξη, αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε ανασφάλιστοι/ες, χωρίς ένσημα, για 2-3 ευρώ την ώρα.
Αν και το τελευταίο διάστημα βλέπουμε να αυξάνονται οι προσλήψεις των ειδικών παιδαγωγών και να δημιουργούνται τάξεις ένταξης, το πρόβλημα δεν λύνεται. Προφανώς και με τις κινήσεις αυτές υπάρχει μια καλύτερη προσέγγιση των παιδιών που φοιτούν στα ειδικά σχολεία, όμως οι προσλήψεις αυτές μπορούν να αποτελέσουν διορθωτικές κινήσεις σε ένα -από τη βάση του- σαθρό εκπαιδευτικό σύστημα.
Για εμάς λοιπόν παράλληλα με το πρόβλημα της ανεργίας και τις δυσκολίες πρόσληψής μας στα σχολεία, είναι επιτακτικό το να μιλήσουμε και για τη δυσκολία που αντιμετωπίζει ένα παιδί με ιδιαιτερότητα στο περιβάλλον της τάξης, των κανόνων και των βιβλίων, χωρίς τις κατάλληλες υποδομές, να μιλήσουμε δηλαδή για τις ανάγκες και τις ελλείψεις σε κάθε επίπεδο (και σε υλικοτεχνικό).
ΔΟΜΕΣ ΑΠΕΞΑΡΤΗΣΗΣ
Ο κυρίαρχος λόγος γύρω από τις εξαρτήσεις θέτει το ζήτημα εντελώς αποπλαισιωμένο από τους υπόλοιπους παράγοντες που το καθορίζουν, με αποτέλεσμα οι ίδιοι οι άνθρωποι να αντιμετωπίζονται ως μια απλή διάγνωση, αποσιωπώντας μια πιο ολική προσέγγιση των εξαρτήσεων.
Παράλληλα, έχει χτιστεί η αντίληψη που συνδέει τον χρήστη/εξαρτημένο με την θυματοποίησή του. Άλλη μια κατηγορία ανθρώπων που διαφοροποιείται μέσα στη κοινωνία, στιγματίζεται και απομονώνεται: αποδιοπομπαίοι τράγοι που καταδεικνύονται για να συνεχίσουν τα εξουσιαστικά συστήματα να διαχωρίζουν και ν’ αναπαράγονται. Και μπροστά σε όλα αυτά οι εξουσιοδοτημένοι κρατικοί φορείς παροχής υπηρεσιών απεξάρτησης (Ψ.Ν.Α./ Ψ.Ν,Θ./ ΚΕΘΕΑ/ ΟΚΑΝΑ) σίγουρα δεν καλύπτουν τις κοινωνικές ανάγκες: οι θέσεις που ανοίγουν στα προγράμματα είναι ελάχιστες, παρότι είναι αμέτρητοι οι χρήστες που κάνουν αιτήματα.
Σύνδεση με τα σωματεία βάσης και εναντίωσή στον καθεστωτικό συνδικαλισμό.
Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε όλους και όλες εμάς που δουλεύουμε σκληρά για να επιβιώσουμε είναι απαραίτητη. Για το λόγο αυτό θεωρούμε σημαντικό να οργανωθούμε μεταξύ μας σε επίπεδο βάσης (χωρίς αρχηγούς ή κομματικούς επιτελείς) και να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας στους χώρους εργασίας. Για όλες και όλους μας όμως δεν χωράνε συνεργασίες με συνδικαλιστές-φερέφωνα του κράτους και των αφεντικών, όπως είναι οι εκπρόσωποι της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Όλοι αυτοί κηρύσσουν γενικές απεργίες-στημένα ραντεβού όταν βολεύει αυτούς που κατέχουν τα πλούτη και όχι εμάς, αγνοώντας τα ταξικά μας συμφέροντα, ενώ δεν διστάζουν να συκοφαντούν ανεξάρτητους αγώνες που ξεφεύγουν από τον έλεγχό τους. Προφανώς αυτά και άλλα τόσα μας κάνουν να μην έχουμε καμία πρόσθεση να συμπορευθούμε μαζί τους.
Από την άλλη αναγνωρίζουμε την αναγκαιότητα να βρεθούμε με όσους και όσες οργανώνονται αδιαμεσολάβητα για να αντιμετωπίσουμε συλλογικά τα αφεντικά, δηλαδή με τα υπόλοιπα πρωτοβάθμια σωματεία. Γι’ αυτό επιζητούμε οι επιμέρους αγώνες που εκδηλώνονται από το καθένα σωματείο να επικοινωνούνται και να αλληλοστηρίζονται σε μια διαρκή βάση. Η όσο το δυνατόν συλλογική στήριξή των παρεμβάσεων στους χώρους της δουλειάς μας είναι το ζητούμενο για εμάς. Επιπλέον, είναι σημαντική η συμμετοχή μας σε κάθε μορφή συνδικαλιστικής πάλης και γενικότερα στους αγώνες των εργαζομένων σαν έκφραση κοινωνικής αλληλεγγύης. Θεωρούμε λοιπόν πως ο κάθε επιμέρους αγώνας που διεξάγει ένα σωματείο βάσης είναι και δικός μας αγώνας.
Σωματείο Βάσης Εργαζομένων στον χώρο της ψυχικής υγείας και κοινωνικής πρόνοιας
Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2016,
—————————————————————————————————————————————
Εισήγηση της εκδήλωσης-παρουσίασης του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας δημιουργήθηκε το 2010. Προέκυψε από την ανάγκη ανθρώπων που δούλευαν στον κλάδο του επισιτισμού για να μοιραστούν κοινά προβλήματα και καταστάσεις στους χώρους εργασίας και να οργανώσουν αυτόνομα τις διεκδικήσεις τους.
Συνθήκες στον κλάδο
Οι συνθήκες στον κλάδο μετασχηματίζονται στο πέρασμα αυτών των χρόνων αλλά παραμένουν το ίδιο άσχημες. Δεν ήταν και ιδιαίτερα καλές ούτως ή άλλως και πριν την κρίση. Τότε τα αφεντικά δεν κολλούσαν καν ένσημα στους εργαζόμενους, τώρα, με την απειλή μεγάλου προστίμου για ανασφάλιστη εργασία, συνηθίζουν να κολλάνε ελάχιστα και αυτά μισά έτσι ώστε να είναι καλυμμένα σε τυχόν ελέγχους, ενώ οι εργαζόμενοι συνήθως μετά βίας συμπληρώνουν τον απαραίτητο αριθμό για την ασφάλισή τους. Αυτό βέβαια συνοδεύτηκε και από βαθμιαίες μειώσεις μισθών και μεροκάματων, φτάνοντας σήμερα σε εξευτελιστικά επίπεδα. Τα ελαστικά ωράρια και οι υπερωρίες παραμένουν όπως ήταν, ενώ για τα δώρα και επιδόματα που δικαιούμαστε η κατάσταση γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Οι συνάδελφοι που δουλεύουν σαν διανομείς φαγητού (delivery) συνεχίζουν να επιβαρύνονται εν ώρα εργασίας με δικά τους έξοδα για τον εξοπλισμό των οχημάτων, βενζίνες, κάρτες κινητών και άλλα. Αυτό είναι ένα πεδίο που γεννιούνται συχνά αγώνες τα τελευταία χρόνια για αυτούς τους λόγους. Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η εντατικοποίηση της εργασίας μας και η έλλειψη της υποτυπώδους ασφάλειας από πλευράς αφεντικών μας κάνει να τσακιζόμαστε σε εργατικά ατυχήματα. Από τα τροχαία “για να φτάσει γρήγορα η παραγγελία” μέχρι να καταρρέουν συνάδελφοι σε εξαντλητικές συνθήκες ιδιαίτερα στους καλοκαιρινούς τουριστικούς μήνες. Βιώνοντας όλα αυτά καθημερινά δεν μας μένει κάτι άλλο από το να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς μας και να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα.
Γιατί σωματείο;
Αυτή η συλλογικοποίηση επιλέχθηκε να γίνει με τη μορφή σωματείου και όχι ως εργατική ομάδα ή πρωτοβουλία εργαζομένων. Οι λόγοι αυτής της επιλογής ήταν:
* για μπορεί να έχει εκπροσώπηση και λόγο στους φορείς που απαιτείται (επιθεώρηση εργασίας, ΙΚΑ, δικαστήρια, διαπραγματεύσεις με αφεντικά, κλπ) χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ο γνώμονας είναι αυτός και δεν προσπαθούμε να το σπάσουμε
* δυστυχώς καθημερινά βλέπουμε ότι ένα κομμάτι εργαζομένων εμπιστεύεται καλύτερα ένα φορέα με νομικό πρόσωπο (σωματείο) παρά μία εργατική συνέλευση ή πρωτοβουλία.
* Το ίδιο συμβαίνει και με τα αφεντικά. Κάποιες φορές επιλέγουν ένα νόμιμο φορέα να διαπραγματευτούν και να επικυρώσουν μία απόφαση. Σε κάποιες περιπτώσεις στο άκουσμα και μόνο του ΣΣΜ επιλέγουν να λήξουν τις διαφορές “για να μην έχουν μπλεξίματα”.
* Μπλοκάρει τα αφεντικά να εμποδίσουν παρεμβάσεις και δράσεις του σωματείου λόγω του πραγματοποιούνται από νόμιμο φορέα, άσχετα αν εμείς δεν τηρούμε τη νόμιμη οδό κατά γράμμα
* μας δίνει τη δυνατότητα να κηρύξουμε απεργίες και στάσεις εργασίας για τα μέλη μας σαν μορφή αγώνα
Σε κάθε περίπτωση το ΣΣΜ δεν επαναπαύεται στη θεσμική επίλυση των εργασιακών ζητημάτων. Θεωρούμε ότι ο συλλογικός και κινηματικός τρόπος διεκδίκησης είναι αυτός που φέρνει τα θετικά αποτελέσματα και την ικανοποίηση των αιτημάτων μας. Επίσης είναι η παρακαταθήκη, για καλύτερους όρους εργασίας στις πιάτσες που τρέχουν οι αγώνες και δημιουργεί – καλλιεργεί ταξική συνείδηση στους συναδέλφους μας. Και αυτή η συνείδηση είναι που δημιουργεί τις συνθήκες για συλλογικοποίηση των αναγκών μας και για καλύτερους όρους εργασίας, αμβλύνοντας την εκμετάλλευση που βιώνουμε.
Γιατί βάσης;
Το Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών Εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού είναι σωματείο βάσης. Αυτό σημαίνει πως λειτουργεί με τακτικές γενικές συνελεύσεις, οι οποίες αναγνωρίζονται ως το μόνο όργανο λήψης αποφάσεων και στις οποίες συμμετέχουν όλοι ισότιμα και μακριά από τη λογική της ανάθεσης. Το Διοικητικό Συμβούλιο (ΔΣ) είναι άτυπο ως προς τη λήψη αποφάσεων. Έχει ρόλο ως προς τους φορείς όπου αυτό ζητηθεί και η εναλλαγή των προσώπων είναι κυκλική ώστε να αποφεύγονται άτυπες ιεραρχίες και μόνιμοι ρόλοι. Το ΣΣΜ λειτουργεί αντιιεραρχικά γιατί πιστεύουμε ότι μπορούμε να υπερασπιστούμε τα εργατικά μας συμφέροντα μόνοι μας. Γι αυτό είμαστε ενάντια σε κάθε μορφή ηγεμονίας και στην κάθετου τύπου δόμηση όπως προτείνουν ΓΣΕΕ, ΠΑΜΕ, ΑΔΕΔΥ για τα σωματεία ώστε να μπορεί να τα ελέγχει απόλυτα. Αυτή είναι και μία από τις διαφορές που επιλέγουμε σωματείο βάσης. Το ΣΣΜ επομένως είναι ανοιχτό σε όλους τους εργαζόμενους του κλάδου, εκτός φυσικά από αφεντικά, υπεύθυνους, προϊστάμενους, φασίστες και αυτούς που προσπαθούν να αντλήσουν ψήφους ή υπεραξία για το κομματικό τους μαγαζί.
Η μαζική παρανομία ακυρώνει τη νομιμότητα
Για τους λόγους που προαναφέρθηκαν η χρησιμοποίηση της νομικής ύπαρξης μας (νομική υπόσταση του σωματείου) αποτελεί ένα ακόμα όπλο στα χέρια μας για όσο καιρό μπορούμε να το χρησιμοποιούμε. Αν και δεν επιλέγουμε, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων να κινηθούμε με βάση τη νομιμότητα, αλλά με βάση της κινηματικές ανάγκες κάθε αγώνα, δράσης ή γενικότερα της λειτουργίας του σωματείου, ορισμένες φορές έχει λειτουργήσει με θετικό τρόπο απέναντι σε θεσμούς και αφεντικά. Αν στο μέλλον μας είναι ένα άχρηστο εργαλείο τότε η επανεξέταση του είναι δεδομένη.
Αγώνες και δράσεις
Το ΣΣΜ έχει ξεκινήσει δεκάδες αγώνες στον κλάδο, άλλους περισσότερο ή λιγότερο γνωστούς (ανάλογα από τη διάρκεια και την έντασή τους) και έχει βρεθεί με δεκάδες εργαζόμενους σε αυτούς τους αγώνες (Ble, Ζωή και Κότα, Γέφυρα, κλπ). Από την ίδρυση του το ΣΣΜ προσπαθεί να έχει διαρκή παρουσία στις πιάτσες. Έχουν μοιραστεί χιλιάδες κείμενα ενημέρωσης σε συναδέλφους στην πόλη και έχουν πραγματοποιηθεί εκατοντάδες παρεμβάσεις σε χώρους δουλειάς με αφορμή αγώνες που τρέχανε ή και όχι. Οι νίκες των αγώνων του σωματείου είναι νίκες όλης της τάξης μας. Και η κεφαλαιοποίηση των αγώνων αποτελούν και την παρακαταθήκη μας. Με βάση αυτά τα κεκτημένα έχουν υπάρξει νίκες εργαζομένων οι οποίες δεν χρειάστηκε να παρευρεθεί καν το σωματείο και το έμαθε από τις ίδιες τις εργαζόμενες.
Επίσης, το σωματείο έχει σταθεί αλληλέγγυο και έχει τρέξει και δράσεις για αγώνες σε άλλες πόλεις άλλοτε του κλάδου (Bruno, Everest, Hot Hot..) και άλλοτε όχι (WIND, ELTA Courier, BIOME, Πλαίσιο…). Ακόμη, έχει συμμετάσχει σε διεκδικήσεις που αφορούν την κοινωνική μας αναπαραγωγή και εξυπηρετούν καθημερινές μας ανάγκες όπως η ελεύθερη πρόσβαση στην περίθαλψη ντόπιων και μεταναστών (σε συντονισμό με άλλα ταξικά και κοινωνικά μορφώματα).Τέλος, έχει τρέξει δράσεις για εργατικά ατυχήματα (5 νεκροί στα ΕΛΠΕ, ντελιβερας στο Big Bad Wolf, νεκρή εργαζόμενη σε τουριστική σεζόν στη Ζάκυνθο) αλλά και σε ευρύτερους γενικότερους αγώνες (απεργία πείνας 300 μεταναστών, κινητοποιήσεις ενάντια στο νέο ασφαλιστικό την άνοιξη του ’16) αλλά και σε αντιφασιστικές δράσεις (ενάντια στις μαζώξεις φασιστών στην ταβέρνα “Ψαρού” στην Τούμπα). Ο αντιφασισμός και ο αντισεξισμός αποτελούν βασικές αρχές μας, αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο και δεν χωράει συζήτηση. Φασιστικές, ρατσιστικές και σεξιστικές νοοτροπίες και οι εκφραστές αυτών θα μας βρίσκουν πάντα απέναντι τους.
Γενική απεργία
Στα χρόνια λειτουργίας του, το ΣΣΜ έχει συμμετάσχει σε όλες τις απεργίες (γενικές ή κλαδικές). Κάποιες φορές με μεγάλη ένταση στο επίπεδο της προπαγάνδας και της συμμετοχής ανάλογα με τις δυνάμεις του και τη στοχοθεσία της εκάστοτε απεργίας (πχ πρώτες διήμερες
απεργίες για το 1ο και το 2ο μνημόνιο). Σε εκείνα τα πρώτα χρόνια των μεγάλων απεργιών το ΣΣΜ εκτός από το “Αντίσταση και Οργάνωση στους χώρους την δουλειάς” είχε και το πρόταγμα “Δεν παράγω-Δεν καταναλώνω” την ημέρα της απεργίας. Περιφρουρούσε την προσυγκέντρωση, αλλά και τις πιάτσες που μαζεύονταν οι απεργοί μετά την διαδήλωση. Ήταν ένας τρόπος να μπλοκαριστεί η παραγωγή έστω και για κάποιο χρονικό διάστημα. Αυτό βέβαια δυστυχώς δεν λειτούργησε στις συνειδήσεις όλων των συμμετεχόντων στις συγκεντρώσεις, πράγμα που ανάγκαζε το σωματείο να αναθεωρήσει την εφαρμογή του προτάγματος στην πράξη κάνοντας οικονομία δυνάμεων. Λόγω της προσωρινότητας της δουλειάς και των συνθηκών που επικρατούν στον κλάδο η δυναμική του σωματείου είναι μεταβαλλόμενη, επομένως και η δράση του σε μέρες γενικής απεργίας. Για εμάς μέρα απεργίας είναι από το πρωί μέχρι το βράδυ και το εννοούμε. Στο παρελθόν έχουν γίνει αποκλεισμοί και παρεμβάσεις αυτές τις μέρες με σκοπό το μπλοκάρισμα της παραγωγής και τη στήριξη των εργαζομένων που η συνθήκη εργασίας τους δεν τους επέτρεπε να απεργήσουν. Άλλες φορές αυτές τις μέρες επιλέχτηκε η στήριξη αγώνων με τις ίδιες μεθόδους τόσο στον κλάδο όσο και αλλού, πάντα σε συνάρτηση με τις δικές μας δυνάμεις και των αλληλέγγυων και την οικονομία αυτών.
Γιατί δεν διεκδικούν οι εργαζόμενοι στον κλάδο του επισιτισμού?
- Ευκαιριακός -προσωρινός κλάδος : η πλειοψηφία των εργαζομένων στον κλάδο του επισιτισμού τον βλέπουν ως προσωρινό μέχρι να βρουν κάτι καλύτερο. Είτε γιατί είναι φοιτητές οπότε ενισχύουν το “χαρτζιλίκι” τους είτε γιατί είναι άνεργοι μετά τις σπουδές τους ή χρόνια άνεργοι οπότε το βλέπουν ότι θα κάνουν μερικά μεροκάματα. Από την στιγμή που το σκέφτονται ως κάτι “προσωρινό – ευκαιριακό” δεν μπαίνουν στην διαδικασία να καλυτερέψουν τις συνθήκες εργασίες τους. Στην περίπτωση των φοιτητών ή των άνεργων πτυχιούχων κάποιοι έχουν ασφάλιση σε άλλα ταμία οπότε δυσκολεύουν την ασφάλιση τους ως εργαζόμενοι στον επισιτισμό.
- Φόβος: Όπως σε όλους τους κλάδους και πόσο μάλλον στον επισιτισμό με αρκετά επισφαλείς συνθήκες είναι έντονος ο φόβος της χειροτέρευσης των συνθηκών εργασίας( και στο ψυχολογικό κομμάτι)αλλά και της απόλυσης σε όποια περίπτωση ξεκινήσει μία διαδικασία διεκδίκησης μέσα στο χώρο δουλειάς.
- Ζητήματα ηθικής: πολλοί εργαζόμενοι θεωρούν ότι είναι “ανήθικο” να αθετήσουν την “συμφωνία” που έχουν κάνει με τα αφεντικά τους. Αυτό δεν είναι προφανώς ισότιμη συμφωνία αλλά επιβολή των όρων εργασίας τους οποίους οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να δεχτούν για να πάρουν την θέση εργασίας, από τα αφεντικά. Αυτό είναι που αποτελεί “ανήθικος” εκβιασμός που για μία θέση εργασίας ο εργαζόμενος δέχεται να του καταπατήσουν τα όποια δικαιώματα έχει ακόμη στην εργασία του. Επίσης στον κλάδο του επισιτισμού υπάρχουν πολλές μικρές επιχειρήσεις και τα αφεντικά επικαλούνται το μικρό τους μαγαζί ότι “δεν βγαίνει” και απαιτούν από τους εργαζομένους “να βάλουν πλάτη” και να “κάνουν θυσίες” για να βγει το μαγαζί. Δυστυχώς πολλοί εργαζόμενοι μπαίνουν σ’αυτή τη λούπα ή ακόμη χειρότερα ότι είναι συνδιαχειριστές του μαγαζιού με τα αφεντικά τους, οπότε οποιαδήποτε κουβέντα για συνθήκες εργασίας, ένσημα και δεδουλευμένα θα έθετε σε κίνδυνο το σύνολο της επιχείρησης και επομένως και της εργασίας τους.
- Επαφή με αγώνες: Πολλοί εργαζόμενοι δεν ξέρουν τι είναι ένας εργατικός αγώνας, δεν γνωρίζουν πως να ξεκινήσουν μία τέτοια διαδικασία ή ακόμα τους απαξιώνουν ή διαφωνούν με αυτούς. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί δεν έτυχε να έρθουν σε επαφή με αγώνες (με κάποια ευθύνη δικιά μας στο επίπεδο της προπαγάνδας και της κυκλοφορίας των εργατικών αγώνων στους χώρους δουλειάς) είτε γιατί σαν μορφή αγώνα έχουν υπόψη τους τον τρόπο που τους πραγματοποιεί η ΓΣΕΕ και το ΠΑΜΕ, αγώνες καταδικασμένοι να αποτύχουν εφόσον τρέχονται από επαγγελματικά στελέχη με τη λογική της ανάθεσης( με λίγες εξαιρέσεις που απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα) είτε γιατί έχουν διαφορετικές πολιτικές πεποιθήσεις – αντιλήψεις για τον ρόλο του εργάτη στην κοινωνία ή με την οργάνωση στους χώρους δουλείας( τα σωματεία τα φτιάχνουν οι κομμουνιστές, εργατικός αγώνας σημαίνει φασαρίες και προβλήματα, μπλεξίματα με την αστυνομία και άλλα τέτοια ευφάνταστα τεχνάσματα των αφεντικών) .
Προβλήματα κατά την διάρκεια των αγώνων.
ΑΙΤΙΑ
Οι διαφορετικές ταχύτητες των εργαζομένων και των υποκειμένων που διεξάγουν έναν εργατικό αγώνα .
Ως προς τις ανάγκες τους για την αναπαραγωγή της καθημερινότητάς τους ( χρήματα για την κάλυψη των βιοποριστικών αναγκών τους και όχι μόνο, ύπαρξη και άλλων μελών στην οικογένεια και αριθμός εισοδημάτων που καλύπτουν αυτές τις ανάγκες).
Ως προς την αντίληψη τους για το τι είναι εργατικός αγώνας και πως αυτός οργανώνεται και διεξάγεται, τα μέσα και τους σκοπούς ενός τέτοιου αγώνα. Γιατί ακόμη και ένας μεμονωμένος εργατικός αγώνας και η θετική έκβαση του έχει αντίκτυπο και στο συλλογικό.
Ως προς τα βιώματα και τις προκαταλήψεις τους και τι συνεπάγεται αυτό στην διάρκεια ενός αγώνα. Μέχρι πιο σημείο μπορεί μία εργατική διεκδίκηση να είναι ”δίκαιη” και “ηθική” ή πόσο καλό μπορεί να ήταν για παράδειγμα ένα αφεντικό τον καιρό που εργαζόμασταν στο μαγαζί του, και γιατί τώρα να τον ”τιμωρήσουμε” τόσο αφού το έλαβε το μάθημα του. Η οποία κουβέντα για ”τιμωρία” αναφέρεται τις περισσότερες φορές σε όσο ορίζει η εργατική νομοθεσία και το καλό μας αφεντικό παρακρατούσε προς όφελος του.
ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι οι διαφορετικές κόκκινες γραμμές ,οι υποχωρήσεις, οι αντοχές που θέτουν και έχουν τα εκάστοτε υποκείμενα που τρέχουν τον αγώνα. Η διαβάθμιση που μπαίνει στα αιτήματα και οι διαφωνίες ως προς τον τρόπο διεξαγωγής του αγώνα και τα μέσα που θα κάμψουν τα αφεντικά. Έτσι παρατηρείται κάποιες φορές αδυναμία λήψης συλλογικών αποφάσεων σε γρήγορο χρόνο, προκαλώντας καθυστέρηση στην διεξαγωγή του αγώνα και φθορά σε όσους εμπλέκονται, αλλά από την άλλη χρόνος πολύτιμος που δίνει την ευκαιρία στους εργαζόμενους μέσα από την διαδικασία της συνέλευσης με αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες την ζύμωση μεταξύ τους και την εξισορρόπηση των παραπάνω διαφορετικών ταχυτήτων.
Στον κόσμο του αγώνα δεν είναι όλα ρόδινα και προφανώς μέσα σε αυτούς συναντάμε προβλήματα που οδηγούν ακόμη και σε αδιέξοδα το σωματείο, τους αλληλέγγυους τα ίδια τα υποκείμενα. Η αδυναμία πραγματικής επικοινωνίας και συνοχής όλων των παραπάνω δοκιμάζουν τις αντοχές μας και τα όρια μας κάθε φορά που βρισκόμαστε απέναντι στα αφεντικά, αδυναμίες που κάποιες φορές χωρίζουν και εμάς τους ίδιους, οργανωμένους εργαζόμενους και μη σε στρατόπεδα κάτι που δυσκολεύει ακόμα περισσότερο την έκβαση του αγώνα.
Όλα αυτά είναι προβληματικές που αναδεικνύονται και μαζί με τις κοινωνικές συνθήκες (που επικρατούν και με βασικότερη τον κατακερματισμό της εργατικής τάξης) επηρεάζουν πιο εύκολα μια διαδικασία. Δοκιμάζουν κάθε φορά τα όρια της. Διαδικασία η οποία έχει επιλέξει να είναι μακριά από την λογική της ανάθεσης , αυτοοργανωμένη, όπου ο καθένας και η καθεμία που συμμετέχει σε αυτήν έχει ισότιμο λόγο, όπου οι αποφάσεις λαμβάνονται αμεσοδημοκρατικά.
Είναι αυτή η διαδικασία που επιμένουμε γιατί βλέπουμε εργαζομένους να διεκδικούν και να τρέχουνε αγώνες συλλογικά , να αυτοοργανώνονται χωρίς να περιμένουν από κάποιον “ειδικο” να τον τρέξει για αυτούς. Και τέλος επιμένουμε γιατί η εμπειρία μας έχει δείξει ότι τέτοιοι αγώνες τις περισσότερες φορές είναι νικηφόροι. Είναι οι δικοί μας αγώνες που δίνουμε μέσα από το σωματείο και τα ταξικά μας μορφώματα που γκρεμίζουν κάθε φορά των κόσμο των αφεντικών…
Σωματείο Σερβιτόρων Μαγείρων και λοιπών εργαζομένων στον κλάδο του Επισιτισμού Κεντρικής Μακεδονίας
Θεσσαλονίκη, Οκτώβριος 2016
Αντίσταση – Αυτοοργάνωση – Αλληλεγγύη